Ο Ροδοκηπος των Φιλοσοφων

   ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ

«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!

Tι ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,
κι ά, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!
Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος, σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη, σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα.

Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!
Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του
ομπρός, ομπρός κ’ η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!»

"Ομπρός, οι δημιουργοί... Την αχθοφόρα ορμή Σας
στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος!

Βοηθάτε με και μένανε αδερφοί, να μη βουλιάξω αντάμα! Τι πια είν’ απάνω μου και μέσα μου και γύρα
τι πια γυρίζω σ’ έναν άγιον ίλιγγο μαζί του!

Χίλια καπούλια ταύροι του κρατάν τη βάση
δικέφαλος αητός κι απάνω μου τινάζει
τις φτέρουγές του και βογγάει ο σάλαγός του
στην κεφαλή μου πλάι και μέσα στη ψυχή μου
και το μακρά και το σιμά για με πια είν' ένα!
Πρωτάκουστες, βαριές με ζώνουν Αρμονίες! 

Ομπρός συντρόφοι βοηθάτε να σηκωθεί, να γίνει ο ήλιος Πνέμμα! Σιμώνει ο νέος ο Λόγος π’ όλα θα τα βάψει στη νέα του φλόγα, νου και σώμα, ατόφιο ατσάλι.

Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου!
Παχιά και καρπερά, να μην αφήσουμε τα χώματά μας
να ξεραθούν απ’ το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου
πιο πλούσιο, πιο βαθύ κι απ’ όποιο πρωτοβρόχι!

Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια, τη γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη.
Ν’ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο της ζωής να γένει, και η Άμπελό μας ν’ απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης.

Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος. Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη, σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα, σπρώχτε με χέρια και κεφάλια, για ν’ αστράψει ο ήλιος Πνέμμα!»

Απόσπασμα από το "Πνευματικό Εμβατήριο" του Άγγελου Σικελιανού....

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.                                              .......                                                     Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.                               ......                                                          Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.

Δε θα διστάσεις. Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο. Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς. 

Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου να την ακούς να λέει τα όνειρα της για το μέλλον.

Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα, 

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.  

     Απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, "Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος".

"ΜΕΤΡΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ"                         .                                                  Πρωταγορας ο Αβδηριτης

Σύμφωνα με το Καταστατικό ίδρυσης της Εταιρείας, ουσιαστική μέριμνα του "Ροδόκηπου των Φιλοσόφων" που αποτελεί την πυξίδα για κάθε του δράση, είναι η συμπαράσταση στον κάθε συνάνθρωπό μας με την συνδρομή κάθε δυνατής παροχής και ενέργειας, η οποία θα συνέβαλε στην επίλυση των προβλημμάτων του και στην βελτίωση της ζωής του. 

Συνεπής στην ανθρωποκεντρική φιλοσοφία, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος απαρτίζει την ανώτερη αξία και η ζωή του το πολυτιμότερο αγαθό, επίκεντρο των σκοπών, στόχων και δράσεων της Εταιρείας, είναι ο ένας, ο ξεχωριστός, ιδιαίτερος και μοναδικός, ο κάθε συνάνθρωπός μας, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, ηλικίας, ιδιαιτεροτήτων, πλούτου, μόρφωσης και πεποιθήσεων. Είναι το ειδεχθέστερο έγκλημα να εξαναγκάζεται κάθε ξεχωριστή ατομικότητα σε κανονιστικές συμπεριφορές και επιβεβλημένες δράσεις, τις οποίες μία εξουσιαστική νοοτροπία της ολιγαρχίας προσπαθεί να επιβάλει ως κανονικά πρότυπα. 

Είναι η υπέρτατη ύβρις ενάντια στην ίδια την ζωή να θυσιάζεται μια ξεχωριστή ατομικότητα στον βωμό του δήθεν κοινωνικού συμφέροντος μιας κατεστημένης παγίωσης. Ο άνθρωπος, ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος, χρειάζεται να στηριχθεί και να βοηθηθεί από την κοινωνία, ώστε να καταφέρει να αναπτύξει και να εκδηλώσει την μοναδική του ξεχωριστή ιδιαιτερότητα, χωρίς ποτέ να απαιτηθεί από αυτόν οποιοδήποτε αντάλλαγμα. 

Η μεγαλύτερη προσφορά που δύναται να κάνει ο καθένας προς την κοινωνία και την ίδια την ζωή, είναι να καταφέρει να πραγματοποιήσει τον δικό του μοναδικό και ξεχωριστό σκοπό της ζωής του, να καταφέρει να πραγματοποιήσει το δικό του προσωπικό όραμα, να δομήσει ουσιαστικά την δική του μοναδική ταυτότητα και όχι να την αποκτά ως προσωπείο μέσα από συγκεκριμμένα και παγιωμένα ιδεολογήματα.

«Κοίταξε - μας είπε [ο Καντ] - να ενεργείς και να αισθάνεσαι έτσι, ώστε ποτέ να μη μεταχειρίζεσαι τον άνθρωπο ως μέσον αλλά πάντοτε να τον έχεις σκοπό στις προθέσεις και στις πράξεις σου. Δεν έχω συναντήσει ως τώρα πιο υψηλόφρονη προτροπή, που να δείχνει τέτοιαν εμπιστοσύνη και τόσο σεβασμό στον άνθρωπο σαν άνθρωπο. Εάν τη μεταφέρουμε στο σχήμα του ορισμού και τη συσχετίσουμε με την παραπάνω ανάλυσή μας, θα έχουμε την εξής απλή και συνάμα βαρυσήμαντη φόρμουλα: «Άνθρωπος είναι το μοναδικό μέσα στο γνωστό μας σύμπαν ον που έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να λογαριάζεται πάντοτε ως σκοπός και ποτέ ως μέσον».

Αυτή - θα παραδεχτούμε - είναι η γλώσσα του γνήσιου ουμανισμού. Κανένας «σκοπός», όσο ψηλά κι αν τον τοποθετήσουμε, με όσην αίγλη και αν τον περιβάλουμε, δεν μπορεί να δικαιολογήσει εκείνον που θα χρησιμοποιήσει τον άνθρωπο ως μέσον για την πραγματοποίησή του. «Μέσα για κάποιο σκοπό» μπορούν (και στην ανάγκη, επιβάλλεται) να γίνουν όλα τα όντα εκτός από ένα: τον άνθρωπο. Αυτός οφείλει να είναι, και δικαιούται να απαιτήσει να είναι, μόνο σκοπός.

Η αξία του δεν αντικατασταίνεται με τίποτα. Δεν μπορεί να αποτιμηθεί με καμιάν άλλη. Είναι το μέτρο των άλλων αξιών. Εκείνος λοιπόν που τον κατεβάζει από το υψηλό επίπεδο του απόλυτου «σκοπού» στο χαμηλό επίπεδο του σχετικού «μέσου», ή αυτός που αυτοκαταδικάζεται (από βλακεία ή ανανδρία) σε «μέσον προς άλλο σκοπό», αναιρεί, καταλύει, «σκοτώνει» τον άνθρωπο μέσα στον άνθρωπο. Μεγαλύτερη βλασφημία, βαρύτερο έγκλημα δεν υπάρχει.

Τα δικαιώματα όμως συνυφαίνονται με ισομεγέθεις ευθύνες. Να λογαριάζεσαι (από τους άλλους και από τον εαυτό σου) σαν άνθρωπος δεν είναι μόνο δικαίωμα, αλλά και ευθύνη. Το πρώτο μας αρέσει, το δεύτερο αποφεύγουμε να το ομολογούμε. Το «ως χαρίεν άνθρωπος» του αρχαίου ποιητή, έχει δύο όψεις, τη μια φανερή, την άλλη αφανή: - Τι χαριτωμένο πράγμα είναι να είσαι άνθρωπος! - Αλλά και τι βαρύ, τι ασήκωτο πράγμα είναι να είσαι άνθρωπος....»

"Η πιο επαναστατική αλλαγή στον 21ο αιώνα δεν θα προέλθει από την τεχνολογία, αλλά από μια καινούργια αντίληψη για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος". (2)

"Εκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μία μέρα δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και οι αδικίες των κακών ανθρώπων, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών". (3)

(1) Παπανούτσος Ε., Η κρίση του πολιτισμού μας, εκδ. Φιλιππότη, Αθήνα 1994

(2) John Naisbitt, Αμερικανός συγγραφέας & μελλοντολόγος

(3) Μάρτιν Λούθερ Κινγκ