Ο Ροδοκηπος των Φιλοσοφων

Η επιδείνωση της οικονομίας και η επικείμενη χρεωκοπία κράτους και λαού, μας ώθησε στη σύνταξη της 1ης Διακοίνωσης και την α-ποστολή αυτής σε θεσμικούς συντελεστές για ευαισθητοποίηση στο θέμα της εθνικής οικονομικής καταστροφής.

                                                       Θεσσαλονίκη, 17 Μαρτίου 2010

                           Δ Ι Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Σε 25 έχουν ανέλθει τον τελευταίο καιρό τα θύματα που έθεσαν τέρμα στην ζωή τους κάτω από την πίεση των χρεών και των απαιτήσεων των τραπεζών και των συν αυτών εισπρακτικών εταιρειών, ένεκα των παράνομων και τοκογλυφικών χρεώσεων από τις τράπεζες.

Σε 250.000 έχουν ανέλθει οι δανειολήπτες που έχουν φτάσει σε απόγνωση και αδυναμία εξυπηρέτησης των χρεών τους, εξαιτίας των υπέρογκων τοκογλυφικών επιτοκίων και πολλών άλλων παράνομων χρεώσεων από τις τράπεζες, πάνω στους οποίους πέφτουν σαν τις ύαινες για να κατασπαράξουν τις μικρές περιουσίες των – συνήθως μια μικρή κατοικία – και σε άλλους τόσους ανέρχονται ήδη τα θύματα που καταστράφηκαν οικονομικά λόγω των τοκογλυφικών δανείων.

Σε 2.500.000 ανέρχονται συνολικά τα Ελληνικά νοικοκυριά που στενάζουν κάτω από την αιμοδιψή εκμετάλλευση των επίσημων τοκογλύφων – που είναι οι τράπεζες – έχοντας χρεωθεί πάνω από 250 δις Ευρώ, χρέη τα οποία στην πλειονότητά τους είναι καρπός παράνομων, καταχρηστικών και τοκογλυφικών χρεώσεων.

Οι πρακτικές και οι μέθοδοι που ασκούνταν και συνεχίζουν στο μεγαλύτερο μέρος τους να ασκούνται από τις τράπεζες, προσιδιάζουν με πρακτικές οργανώσεων που δρούσαν έξω από τα όρια κάθε έννομου δικαίου. Καταχρηστικοί όροι στις συνάψεις συμφωνιών, παράνομες χρεώσεις, άνομες επιβαρύνσεις, αισχροκέρδειες και κακουργηματικές τοκογλυφικές πρακτικές, ήταν και συνεχίζουν να υφίστανται στην πλειονότητά τους, καταληστεύοντας το καταναλωτικό κοινό.

Από το 1991 πλήθος δικαστικών αποφάσεων καταδίκαζε τις παρανομίες των τραπεζών, για τις οποίες όμως οι τράπεζες προκλητικά αδιαφορούσαν, συνεχίζοντας επιδεικτικά να παρανομούν, αισχροκερδώντας ενάντια στον ανήμπορο καταναλωτή. Οι εκφοβισμοί, οι απειλές, οι καταναγκασμοί και οι εκβιασμοί, έγιναν η καθημερινή πρακτική των τραπεζών για καθυπόταξη των καταναλωτών στις αισχροκερδείς και ενίοτε ληστρικές ορέξεις των. Παράλληλα, με την ένοχη ανοχή του κράτους, επιβεβαιώνονταν η διαρκής αντίληψη ότι ο αδικούμενος αδυνατεί να βρει το δίκαιό του απέναντι στον ισχυρό.

Ήρθε η στιγμή όμως που κάποιοι νέοι ήρωες αγωνίστηκαν ενάντια στο τέρας των τραπεζών και με μύριες δυσκολίες και θυσίες επέτυχαν συνεχείς και απανωτές επιτυχίες ενάντια στις άνομες και εγκληματικές καταχρήσεις των. Οι κρίσεις των δικαστηρίων δικαίωσαν και συνεχίζουν για μεγάλο πλέον πλήθος προσφυγών να δικαιώνουν τα θύματα της στυγνής εκμετάλλευσης των τραπεζών, καθώς τα έμμισθα όργανά τους κατατροπώνονται ολοσχερώς στις δικαστικές αίθουσες. Επιπλέον η επιδίκαση αποζημιώσεων έκανε τις τράπεζες, εξαιτίας του ότι τις υποχρέωσε σε αποζημιώσεις των όσων εκμεταλλεύτηκαν, να αρχίσουν επιτέλους ταραγμένες να συμμορφώνονται με το δίκαιο και να απαλείφουν μερικούς από τους παράνομους και καταχρηστικούς όρους των προϊόντων τους.

Έτσι έφτασε η στιγμή όπου η αλαζονεία της παντοκρατορίας των τραπεζών επέσυρε επιτέλους την Νέμεση. Τα μέχρι πρότινος θύματα μετατρέπονται σε διώκτες και τιμωρούς του ανάλγητου και απάνθρωπου τραπεζικού συστήματος και με αρωγό την δικαιοσύνη αποκαθιστούν το δίκαιο. Ευρισκόμενες σε πανικό οι τράπεζες μετά τις αλλεπάλληλες καταδίκες τους, προστρέχουν για βοήθεια στην εξουσία, επικαλούμενες την προστασία των τεχνοκρατών της ολιγαρχίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάταια όμως….

Τα δικαιώματα του πολίτη που απορρέουν από το Σύνταγμα και το καθήκον απέναντι σε αυτό, επιβάλλουν σε κάθε καταναλωτή – θύμα της πλειάδας των παρανομιών των τραπεζών – να αντισταθεί, να εναντιωθεί και να διεκδικήσει:

1. Επαναδιαπραγμάτευση κάθε σύμβασης με τις τράπεζες για κάθε προϊόν, καθότι οι τωρινές συμβάσεις νομικά καθίστανται άκυρες, απαιτώντας ηθικούς, νόμιμους και διαφανείς όρους.

2. Επιστροφή όλων των παράνομων και καταχρηστικών χρεώσεων εντόκως, αποζημίωση για υλική ζημία και ικανή αποζημίωση για ηθική βλάβη.

3. Ποινική δίωξη των υπευθύνων για την επί πολλά έτη συνέχιση των παρανομιών, αψηφώντας τις δικαστικές αποφάσεις και την έννομη τάξη.

4. Τέλος, επιστροφή όλων των μερισμάτων από τους μετόχους, καθότι αποτελούν έσοδα από παράνομες πράξεις και δίωξη αυτών για αποδοχή αγαθών - προϊόντων εγκλήματος.

Επειδή είναι βέβαιον ότι οι αποζημιώσεις που οφείλουν να καταβάλλουν οι τράπεζες υπερβαίνουν κατά πολύ τα κεφάλαιά τους, η κοινωνία οφείλει, για την ομαλή, έννομη και για το κοινό όφελος συνέχιση της λειτουργίας των τραπεζών, να προβεί στην εθνικοποίησή τους.

Πληροφορίες και ενημέρωση σχετικά: http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,1311.0.html

Για ερωτήσεις – συμβουλές, στείλτε e-mail στην διεύθυνση : info@ortf.gr

Η παρακάτω συνοδευτική επιστολή μαζί με την 1η ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ του Ροδόκηπου των Φιλοσόφων, έχει αποσταλεί σε όλους τους Βουλευτές, τον Πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε τοπικές εφημερίδες, συλλόγους, και κοινοφελείς οργανώσεις.

ΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΟΧΩΝ ΤΟΥΣ ΩΣ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΙΘΥΝΟΝΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΣ ΔΡΑΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ ΒΑΜΠΙΡ.

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΑΝ.

ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΕΔΡΑΙΩΣΗΣ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΤΗΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ.

_______________________________________________________________________________

Αδέλφια Έλληνόπαιδες, Ελληνίδες, Έλληνες…. Οι τράπεζες, παρότι είναι οι μοναδικές εταιρείες που παρουσιάζουν τεράστια κέρδη για το 2009, παρότι είναι ο βασικότερος συντελεστής της οικονομικής καταστροφής Κράτους και Λαού, την ίδια ώρα χωρίς αναστολές έρχονται να βάλουν στο χέρι τον ιδρώτα του λαού που άδικα τους πρόσφερε η προηγούμενη κυβέρνηση των πρωταγωνιστών κάθε ατιμίας.

Τότε οι τράπεζες, αντί να αξιοποιήσουν πλήρως το «πακέτο» των 28 δις. Ευρώ (που κακώς τους δόθηκε), σύμφωνα με τους επικριτές των διοικήσεών τους, προτίμησαν να προσφύγουν σε τιτλοποιήσεις αμφίβολης ποιότητας για να αντλήσουν χρηματοδοτήσεις, ενώ παράλληλα έκοψαν ασφυκτικά και εγκληματικά τις πιστώσεις στην οικονομία, συμβάλλοντας στη διολίσθηση της χώρας στην ύφεση. Και μόνο τώρα, επειδή δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση, στρέφονται πάλι στο κράτος για να ζητήσουν ενισχύσεις, ενώ ήδη έχει προκληθεί μεγάλη ζημιά στην οικονομία από την απροθυμία τους να δεχθούν το Δημόσιο ως εγγυητή των δανείων τους στον κατάλληλο χρόνο…

Η οικονομική ζημιά βέβαια είναι διαρκής εδώ και αρκετές δεκαετίες, καθότι εξαιτίας της Τραπεζικής πολιτικής η πιστοδότηση των κυρίων παραγωγικών κλάδων της Εθνικής Οικονομίας περιορίζεται, μεταξύ 1980-2001, από 75 % στο 32,2 % του συνόλου και η πιστοδότηση του εξαγωγικού εμπορίου μειώνεται στο 1/3 (από 2,8% στο 0,8%), την ώρα που η πιστοδότηση κλάδων που συμβάλλουν στην υποστήριξη κυρίως εισαγόμενων ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών όπως είναι το εισαγωγικό εμπόριο, το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού εμπορίου και της καταναλωτικής πίστης υπερτετραπλασιάστηκε και αυξήθηκε από 13,1 % στο 45,8 %. (Μέχρι σήμερα τα ποσοστά έχουν γίνει πολύ δυσμενέστερα)

Η πρώτη, η σταδιακή συρρίκνωση της δανειοδότησης των εγχώριων παραγωγικών δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανόμενης και της δανειοδότησης των εξαγωγικών επιχειρήσεων, από 75,0% το 1980 έπεσε σε 32,2% το 2001 της συνολικής χρηματοδότησης των Εμπορικών Τραπεζών. Η δεύτερη και πιο σημαντική όμως από τη συρρίκνωση της πιστοδότησης, ήταν η με γεωμετρική πρόοδο αύξηση του κόστους της πιστοδότησης από 14%-18% το 1979-1980 σε 183,3% – 288,7% το 1990 και μετά, όταν το κόστος πιστοδότησης στις Ευρωπαϊκές χώρες παρέμενε λιγότερο και από το ένα δέκατο.

Έτσι, με διαρκείς εγκληματικές πρακτικές, με ψυχρές αντεθνικές μεθοδεύσεις, κατάφεραν οι τράπεζες να οικειοποιηθούν και την τελευταία αξία και την τελευταία ρανίδα που διέθεσε λαός και Κράτος για την οικονομική ανάπτυξη του τόπου, αποστερώντας την κοινωνία από την παραγωγή, φέρνοντάς την στο χείλος της απόγνωσης και της καταστροφής. Ακόμα και αυτήν την ύστατη στιγμή, οι ντόπιες τράπεζες συμπλέουν με τα παγκόσμια κερδοσκοπικά κεφάλαια και διατηρούν σε τοκογλυφικά επίπεδα τα επιτόκια δανεισμού του Έθνους, βαμπιρίζοντας επαίσχυντα στο ετοιμοθάνατο σώμα της οικονομίας – κοινωνίας μας.

Με βάση την προαναφερθείσα κερδοσκοπική τοκογλυφική και αντιαναπτυξιακή συμπεριφορά των ελληνικών Τραπεζών, κάθε προσπάθεια για ανάκαμψη της οικονομίας απέβη μάταιη. Στα επόμενα χρόνια, όταν η μια μετά την άλλη χώρα έθετε την οικονομία της σε αναπτυξιακή τροχιά, η Ελλάδα είχε να αντιμετωπίσει όχι μόνο την αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής ανάκαμψης της οικονομίας αλλά τρία τεράστια προβλήματα.

Τη χρεοκοπία των ελληνικών νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με συνέπεια την ολοκληρωτική αποδιοργάνωση των παραγωγικών δυνάμεων, την αποδυνάμωση της ανταγωνιστικότητας με αποτέλεσμα την υπέρμετρη διόγκωση του ελλείμματος στο εμπορικό μας ισοζύγιο και την εφ’ όρου ζωής ανεργία που θα είναι πλέον ο διαρκής εφιάλτης όχι μόνο των εργαζομένων αλλά της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, θυσία στο βωμό της τραπεζικής τοκογλυφικής αισχροκέρδειας.

Γιαυτό, συντάσσεται και αποστέλλεται συνημμένα Διακοίνωση, ως διαμαρτυρία αλλά και σάλπισμα εγερτήριο για να αναλάβουμε ως Έθνος, έστω την ύστατη αυτήν στιγμή, τις τύχες μας στα χέρια μας.

«Ο Ροδόκηπος των Φιλοσόφων»